Bericht 2.

Op 13 juli nam ik samen met twee andere collega's afscheid. Het werd een prachtige middag met toespraken en warme omhelzingen. Ik kreeg mijn eigen tijdschrift ‘JAN' met daarin mooie en bijzondere artikelen.

Hoofdredacteur Wendy van Dijk, die de coverfoto maakte (fotowerk van haar is HIER te zien) schreef in haar geweldige voorwoord: 

‘Samen zijn we heel sterk in het bedenken van projecten en opdrachten. Hierin ga ik je ook echt missen. Wel denk ik dat het voor jou persoonlijk tijd is om te gaan. Je hebt nieuwe avonturen nodig om weer je passie en vuur te laten branden.’

Het glossy magazine ‘Jan’ staat vol met recepten, foto's van bijzondere momenten in het team, hartelijke artikelen van collega's en (oud)leerlingen die over mij schrijven.

Zoals oud-leerling Wendy van den Ham, schooljaar 2004:

‘Jan is 'belast met een 'oog voor detail', waarmee hij tijdens studiereizen de mooiste details fotografeerde en oude ambachten onder onze neuzen drukte. Jan was een goede vertegenwoordiger van onze school als we op studiereis gingen in Europa en hij werd altijd met veel blijdschap en vriendelijkheid verwelkomd. Zo zag hij in mij een heuse 'kunstacademie student' en wist hij mij het vertrouwen te geven waardoor ik na mijn examen toegelaten werd aan de kunstacademie in Maastricht.’

Lorenzo van schooljaar 2015 schreef:

‘Jan is iemand die veel energie heeft. Hij is grappig, aardig en één van de beste docenten die ik heb gehad.’

Het eenmalige en unieke tijdschrift ‘JAN’ is voor mij een fantastisch aandenken aan een mooie tijd bij het ROC van Twente.

Aan het einde van de middag was het tijd voor mijn speech: 

Kanteling

Om te beginnen wil ik het ROC bedanken voor alle jaren die ik hier heb mogen werken. Eerst in Almelo en sinds begin 2001 in Enschede. Dank ook aan het team waarin ik heb mogen functioneren en waardoor ik mezelf heb kunnen ontwikkelen.

Ik heb onder andere internationale projecten met veel plezier gecoördineerd, stages begeleid, onderwijsprogramma’s geschreven, aan leerlingen lesgegeven, en hen en docenten geïnspireerd. Het waren 28 jaren waarin ik heb genoten van leerlingen die zich ontwikkelden.

Maar, na al die tijd is er toch iets nodig om verder te groeien. Iets nieuws en spannends. De laatste jaren merkte ik dat het schoolsysteem mij ging irriteren. Ik kreeg een hekel aan dat afvinken van eisen waaraan leerlingen moeten voldoen, en waarvan ik me wel eens afvraag of wij als docenten het zelf allemaal wel kunnen. Ik vind dat er te weinig creativiteit binnen de opleiding zit. Door de strenge exameneisen krijgen leerlingen volgens mij weinig ruimte. Alles wordt in mijn idee dichtgetimmerd. 

Kortom, er moest wat gebeuren, of met de opleiding of met mij.

En toen kwam er die kanteling. En het besluit: Ik ga stoppen met werken in Enschede en op zoek naar een andere invulling van mijn leven en werk.

Dat nadenken erover was al jaren aan de gang, maar voor mij waren er zware jaren in het verleden die het niet mogelijk maakten om een stap te zetten. Simpelweg gezegd: de tijd was er niet rijp voor. Bovendien had ik ook angst om te springen in het onbekende.

Tijdens een functioneringsgesprek afgelopen jaar kwam mijn verlangen voor verandering weer aan de orde en we besloten om een gesprek met Personeelszaken aan te gaan. Ook thuis was het al dan niet doorgaan met het werk een steeds terugkerend onderwerp van gesprek. Eigenlijk had ik toen de beslissing al genomen en kreeg ik bevestiging van Jos en goede vrienden die me zeer dierbaar zijn. ‘Hè hè eindelijk’, zeiden ze.

Ik sprong, voelde ruimte, creativiteit en energie terugkomen. Langzaam maar zeker zijn er de afgelopen maanden stappen gezet. Ik ondertekende de overeenkomst met het ROC om weg te gaan.

Na 35 jaar wonen in Deventer woon ik nu met veel genoegen samen in Amsterdam.

Ik heb een goede coach gevonden die me gaat begeleiden. En ik heb er zin in! Je leeft tenslotte maar één keer en ik ben toe aan verandering. En nee, bang ben ik niet en ik sta er positief in. En ja, het geeft een goed gevoel als leerlingen en collega’s zeggen dat ze je zullen missen. En omgekeerd zal dat ook zo zijn.

Als je weg gaat wil je ook wat geven aan collega’s die belangrijk zijn. Dan moet je kiezen wie wat krijgt. Dus eerst wil ik Geert Westerhof naar voren vragen.

Geert, ik zat in de sollicitatiecommissie toen jij solliciteerde naar de functie als coördinator. En je werd het. En ik zag je in je positie groeien en ik merkte dat je het een geweldige baan vindt. Dank voor je ondersteuning tijdens mijn proces om tot deze beslissing te komen.

Omdat ik een man ben van beelden in mijn hoofd vond ik een boek voor jou en het team dat wellicht nog wat kan toevoegen. Want tekenen kunnen we allemaal en processen kunnen ook op een andere manier dan met woorden verbeeld worden.

En dan heb ik nu een boek - eigenlijk voor het hele team - dat ik graag in eerste instantie wil geven aan Esther Kortink, met wie ik de afgelopen jaren samen in ons kantoor zat.

‘Esther, je kwam als stagiaire bij mij en ik vind dat je inmiddels een geweldige docent bent geworden. Dit boek ‘Tot op de draad’ van Ileen Montijn gaat over kleding en is voor iedereen op onze afdeling interessant. 

De namen van alle collega’s heb ik voor in het boek geschreven. Lees het, vink je naam af en geeft het door.

Collega’s, ten slotte wil ik jullie nogmaals bedanken voor alles en natuurlijk wens ik jullie succes in de komende jaren met de opleiding.